Sportowcy, którzy odeszli od nas w ostatnim roku

Początek listopada to czas wspominania zmarłych i odwiedzania ich grobów. Przypominamy sobie wszystkie wspólne chwile, zwłaszcza te radosne. Świat sportu także wspomina zmarłych, dlatego zapraszam na zestawienie wszystkich zasłużonych dla sportu osób, które zmarły w ostatnich 12 miesiącach.

Igor Sypniewski POLSKA (10.11.1974 – 04.11.2022)
Napastnik wielu klubów, jednak odnalazł się tylko w ŁKSie Łódź oraz Panathinaikosie Ateny. Był jedną z największych nadziei polskiej piłki przełomu wieków. Z Koniczynkami dwukrotnie był Wicemistrzem Grecji i grał w fazie grupowej Ligi Mistrzów, a z łódzkim klubem awansował w sezonie 05/06 na zaplecze Ekstraklasy. Miał problemy z alkoholem. W 2008 roku trafił na 18 miesięcy do aresztu za znęcanie się nad swoją matką. Sam przyznawał, że alkohol zniszczył jego życie.

Nick Bollettieri USA (31.07.1931 – 04.12.2022)
Określany jako najwybitniejszy trener w historii tenisa ziemnego. W jego akademii na Florydzie rozwijali się Andre Agassi, Boris Becker, Jim Courier, Tommy Haas, Martina Hingis, Monica Seles, Maria Szarapowa, Venus i Serena Williams, Jelena Jankovic i wiele innych światowej klasy tenisistów.

Sinisa Mihajlovic SERBIA (20.02.1969 – 16.12.2022)
Serbski obrońca i później trener. W 1990 roku wygrał z Crveną Zvezdą Puchar Europy (dzisiejsza Liga Mistrzów). Później przez niemal 30 lat był związany z włoskimi klubami. Jako piłkarz Mistrz Włoch z Lazio (2000)oraz Interem Mediolan (2006). Grał także w barwach AS Romy oraz Sampdorii. W reprezentacji Jugosławii zagrał w 62 spotkaniach w tym na MŚ 1998 (1/8 finału) oraz Euro 2000 (ćwierćfinał). Znany ze swoich uderzeń z rzutów wolnych – przez 14 lat gry w Serie A zdobył 27 goli bezpośrednio z rzutów wolnych. Z kolei jako trener prowadził AC Milan, Bolognę, Fiorentinę czy Torino.

Zbigniew Rybak POLSKA (27.03.1973 – 21.12.2022)
W latach 90. lider kibiców Arki Gdynia. W 1996 roku założył sekcję rugby Arki. Był jej zawodnikiem, a w późniejszych latach także prezesem. W 2001 roku powstał o tej historii film „To my, rugbiści” reżyserii Sylwestra Latkowskiego, w którym wystąpił sam Rybak. Pełniąc różne funkcje w klubie, zdobył łącznie z Arką 14 medali Mistrzostw Polski, z czego cztery złote (2004, 2005, 2011, 2015). Zmarł w wyniku zaczadzenia domu.

Henryk Szordykowski POLSKA (03.06.1944 – 25.12.2022)
Biegacz na dystansie 1500m. Czterokrotny złoty medalista Halowych Mistrzostw Europy w latach 1970-1974 na tym dystansie. Na otwartym stadionie także zdobywał medale rangi europejskiej. W 1969 roku w Atenach zdobył brązowy medal, a dwa lata później, w Helsinkach, zajął drugie miejsce. Na Igrzyskach Olimpijskich już nie zdobywał medali, choć w Meksyku w 1968 zajął 7 miejsce.

Andrzej Iwan POLSKA (10.11.1959 – 27.12.2022)
Pomocnik, brązowy medalista Mistrzostw Świata w Hiszpanii w 1982 roku. W reprezentacji zagrał w 29 spotkaniach zdobywając 11 bramek. Ponadto zdobył cztery Mistrzostwa Polski – trzy z Górnikiem Zabrze (1986-1988) oraz jedno z Wisłą Kraków (1978), gdzie się wychował i zaliczył blisko 200 spotkań. Zagrał też po jednym sezonie w VfL Bochum i Arisie Saloniki. Po karierze został komentatorem oraz ekspertem od polskiej piłki, a później także skautem Wisły Kraków. Zmagał się z uzależnieniami od alkoholu i hazardu.

Pele BRAZYLIA (23.10.1940 – 29.12.2022)
Jako jedyny w historii trzykrotnie został Mistrzem Świata, w latach 1958, 1962 i 1970. Zajął też drugie miejsce na Copa America 1959. Pierwszy tytuł zdobył jako 17-latek i choć turniej zaczynał jako rezerwowy, to ostatecznie poprowadził Brazylię to mistrzostwa. Najpierw z Garrinchą, Mario Zagallo i Vavą, a później z Jairzinho, Carlosem Alberto i Rivelino stworzył jedne z najlepszych ofensywnych formacji w historii piłki nożnej. Przez niemalże całą karierę wierny klubowi Santos FC, z którym zdobył sześć tytułów Mistrza Brazylii, dwukrotnie wygrał też Copa Libertadores. Na ostatnie dwa lata kariery dołączył do New York Cosmos, z którym wygrał raz ligę amerykańską. W latach 1995-1998 minister sportu.

Gianluca Vialli WŁOCHY (09.07.1964 – 06.01.2023)
Najlepszy włoski napastnik przełomu lat 80. i 90., brązowy medalista Mistrzostw Świata 1990 we Włoszech. Legenda Sampdorii, dla której zdobył 85 goli w 223 meczach. Poprowadził drużynę do jedynego w ich historii Mistrzostwa Włoch w sezonie 90/91, samemu zdobywając koronę króla strzelców. W latach 1992-1996 reprezentował Juventus, z którym zdobył mistrzostwo kraju, Puchar UEFA oraz Ligę Mistrzów, a w latach 1996-1999 z Chelsea zdobył Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Anglii.

Felix Sienra URUGWAJ (21.01.1916 – 30.01.2023)
Najstarszy olimpijczyk w historii, dożywając 107 lat. Wystartował na Igrzyskach w Londynie w 1948 roku w zawodach żeglarskich w kategorii Firefly i zajął szóste miejsce. Po zakończeniu kariery był wiceprzewodniczącym Urugwajskiego Komitetu Olimpijskiego.

Anna Czerwińska POLSKA (10.07.1949 – 31.01.2023)
Zdobywczyni ośmiu ośmiotysięczników oraz Korony Ziemi. Zaczynała od wspólnych wypraw z Wandą Rutkiewicz, z którą zdobyła Nanga Parbat oraz północną ścianę Matterhornu jako pierwsze kobiety w historii. W latach 90. zdobywała Koronę Ziemi, a na początku XXI zdobywała trudne himalajskie szczyty takie jak Lhotse czy Makalu. Wszystkich tych osiągnięć dokonywała jako pierwsza Polka w historii.

Christian Atsu GHANA (10.01.1992 – 06.02.2023)
Piłkarz kojarzony z Newcastle United, dla którego zagrał w 153 spotkaniach. W poprzednim sezonie był piłkarzem tureckiego Hataysporu i był jedną z ofiar trzęsień ziemi, jakie nawiedziły Turcję i Syrię w lutym tego roku.

Amancio Amaro HISZPANIA (16.10.1939 – 21.02.2023)
Wychowanek Deportivo La Coruna, jednak największe sukcesy święcił z Realem Madryt. Dziewięciokrotnie zostawał mistrzem Hiszpanii, w 1966 zdobył też Puchar Europy. Z reprezentacją wygrał Mistrzostwa Europy w 1964 roku, co dało mu trzecie miejsce w plebiscycie Złotej Piłki w tymże roku.

Bob Richards USA (20.02.1926 – 26.02.2023)
Trzykrotny medalista olimpijski w skoku o tyczce, w tym dwukrotnie złoty w latach 1952 i 1956. Jako jedyny mężczyzna obronił olimpijski tytuł w tej konkurencji. Ponadto dwukrotnie wygrywał Igrzyska Panamerykańskie w latach 1951 i 1955. Po karierze został protestanckim pastorem, a w 1984 kandydował na urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Just Fontaine FRANCJA (18.08.1933 – 01.03.2023)
Zasłynął dzięki 13 strzelonym bramkom podczas Mistrzostw Świata 1958, podczas których zdobył też brązowy medal. Do tej pory jest to najlepszy wynik strzelecki na jednych mistrzostwach. Zdobył też cztery Mistrzostwa Francji, jedno z OGC Nice oraz trzy ze Stade Reims. W sezonie 1958/1959 doszedł z Reims do finału Pucharu Europy, w którym uległ Realowi Madryt. Po tych sukcesach jego kariera uległa wyhamowaniu przez dwukrotne złamanie nogi i ostatecznie już w 1962 zawiesił buty na kołku.

Klaus Bonsack NIEMCY (26.12.1941 – 05.03.2023)
Saneczkarz, zdobywca czterech medali olimpijskich w latach 1964-1972, w tym jednego złotego w Grenoble w 1968 roku w kategorii dwójek. Ponadto wywalczył sześć medali Mistrzostw Świata, w tym również jeden złoty. W 2004 roku trafił jako jeden z trzech pierwszych zawodników do Hali Sław Światowej Federacji Saneczkarstwa.

Dick Fosbury USA (06.03.1947 – 12.03.2023)
Zapoczątkował w 1968 roku nowy styl skoku wzwyż, który jest powszechnie używany także dzisiaj. Dzięki temu pomysłowi zdobył złoty medal na Igrzyskach w Meksyku, deklasując rywali o dziesiątki centymetrów. Mimo młodego wieku nie osiągnął już jednak później żadnych sukcesów.

Antonin Hajek CZECHY (12.02.1987 – 12.03.2023)
Skoczek narciarski, który specjalizował się w lotach. Najlepiej skakał w sezonie 09/10, kiedy to na Mistrzostwach Świata w Lotach w Planicy zajął 8 miejsce, a na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver był siódmy na dużej skoczni. Później jego kariera wyhamowała i nie był w stanie ani razu wejść do czołowej dziesiątki konkursu. Pod koniec września 2022 zaginął, a w marcu odnaleziono jego ciało.

Janez Gorisek SŁOWENIA (13.03.1933 – 21.03.2023)
Bez wątpienia najwybitniejsza postać związana ze skokami narciarskimi, ale nie z występami na skoczni. Brał udział w konkursach w latach 50., a nawet wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich. Zasłynął jednak po karierze zawodniczej, kiedy wraz ze swoim bratem Vladem Goriskiem zaprojektował w 1968 roku pierwszą na świecie skocznię mamucią ulokowaną w Planicy. Był również odpowiedzialny za dwie przebudowy Letalnicy w latach 1994 oraz 2013, a także pomagał przy modernizacjach mamutów w Vikersund, w Bad Mitterndorf oraz w Oberstdorfie.

Bernard Ford WIELKA BRYTANIA (27.09.1947 – 06.04.2023)
Łyżwiarz figurowy, czterokrotny Mistrz Świata i Europy w latach 1966-1969 w parze tanecznej z Diane Towler. Uznawany jest za prekursora nowoczesnego stylu w konkurencji par tanecznych, poprzez wprowadzenie do choreografii podnoszeń tanecznych, piruetów oraz twizzli.

Craig Breen IRLANDIA (02.02.1990 – 13.04.2023)
Kierowca rajdowy. Nie wygrał nigdy żadnego rajdu w cyklu WRC, ale aż 9 razy stawał na podium, w tym 6 razy na drugim jego stopniu. Większość miejsc na podium zdobywał w rajdach skandynawskich (Estonii, Finlandii i Szwecji). Podczas treningu przed Rajdem Chorwacji uderzył samochodem w ogrodzenie, które przebiło szybę i go zraniło na tyle poważnie, że nie przeżył tego wypadku.

Tori Bowie USA (27.08.1990 – 02.05.2023)
Mistrzyni świata na 100m oraz w sztafecie 4x100m z Mistrzostw w Londynie w 2017 roku. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku zdobyła aż trzy medale: złoty w sztafecie 4x100m, srebrny na dystansie 100 metrów oraz brązowy na 200 metrów. Po 2019 roku występowała już tylko w zawodach lokalnych.

Antonio Carbajal MEKSYK (07.06.1929 – 09.05.2023)
Bramkarz z dorobkiem 47 spotkań w reprezentacji. Jako pierwszy i jeden z trzech zawodników, obok Lothara Matthaeusa oraz Gianluigiego Buffona zagrał na pięciu turniejach Mistrzostw Świata. Niestety wszystkie starty w latach 1950-1566 kończył z reprezentacją na etapie fazy grupowej. Przez całą karierę był wierny klubowi Leon, z którym dwukrotnie został mistrzem Meksyku.

Owen Davidson AUSTRALIA (04.10.1943 – 12.05.2023)
Najlepszy w historii tenisa ziemnego gracz gry mieszanej. Łącznie na przełomie lat 60. i 70. zdobył 11 tytułów wielkoszlemowych w tej konkurencji. Po cztery tytuły zdobył na kortach londyńskich i nowojorskich, w Australii dorzucił dwa tytuły, a w Paryżu jeden. Ma też na koncie dwa tytuły deblowe oraz półfinał Wimbledonu w singlu.

Kacper Tekieli POLSKA (23.11.1984 – 17.05.2023)
Alpinista oraz mąż Justyny Kowalczyk, słynnej biegaczki narciarskiej. Specjalizował się w zdobywaniu całych łańcuchów w jak najkrótszym czasie. Do niego należy rekord zdobycia Wielkiej Korony Tatr w zaledwie 37 godzin i 28 minut. Zginął podczas schodzenia ze szczytu Jungfrau, który chciał zdobyć wraz ze wszystkimi czterotysięcznikami w Alpach.

Silvio Berlusconi WŁOCHY (29.09.1936 – 12.06.2023)
Właściciel AC Milanu w latach 1986-2017. Pod jego rządami Rossoneri zdobyli ośmiokrotnie Mistrzostwo Włoch, a pięć razy wygrywali Ligę Mistrzów. Pod koniec życia przejął klub Monza, z którym awansował do Serie A. Był też premierem Włoch w latach 1994-1995, 2001-2006 oraz 2008-2011.

Wiaczesław Zajcew ZSRR (Rosja) (12.11.1952 – 12.06.2023)
Trzykrotny medalista olimpijski w piłce siatkowej. Mistrz olimpijski z Igrzysk w Moskwie w 1980, a także wicemistrz w Montrealu w 1976 oraz w Seulu w 1988 roku. Dwukrotny Mistrz Świata (1978 i 1982) oraz siedmiokrotny Mistrz Europy w tym sześć tytułów zdobytych z rzędu w latach 1975-1985. Przez większość kariery był wierny klubowi Avtomobilista Leningrad, z którym dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Zdobywców Pucharów.

Patrick Gasienica USA (28.11.1998 – 12.06.2023)
Skoczek narciarski z polskimi korzeniami. Startował bez sukcesów; ani razu nie awansował do konkursu Pucharu Świata, a jedynie raz wystąpił w konkursie na Igrzyskach Olimpijskich w 2022 roku i zajął 49 miejsce. W Pucharze Kontynentalnym jego najlepszy wynik to było 20 miejsce. Mimo to zyskał sympatię wielu fanów skoków narciarskich. Zmarł w wyniku wypadku motocyklowego.

Paweł Kotwica POLSKA (1972 – 18.06.2023)
Kielecki dziennikarz sportowy „Echa Dnia”. Specjalista od piłki ręcznej, był częścią ekipy Vive Kielce na wielu międzynarodowych turniejach. Na jednym z nich, podczas finałowego spotkania Final Four Ligi Mistrzów z S.C. Magdeburg, zasłabł. Mecz został przerwany na 10 minut, ale ratownicy medyczni nie byli w stanie go uratować.

Andrzej Piotrowski POLSKA (18.05.1933 – 29.06.2023)
Trener polskich biegaczek w latach 60., pod jego opieką rozwinęło się wiele zawodniczek na czele z Ireną Kirszenstein (później Szewińską), która zdobyła podczas kadencji Piotrowskiego w Tokio w 1964 roku złoty medal w sztafecie 4×100 metrów (razem z Teresą Ciepły, Haliną Górecką oraz Ewą Kłobukowską) oraz srebrne na dystansie 200 metrów oraz w skoku w dal. Cztery lata później, w Meksyku, sięgnęła po złoto na 200 metrów oraz brąz na 100 metrów. Wspomniana Kłobukowska także zdobyła medal olimpijski indywidualnie za czasów Andrzeja Piotrowskiego – w Tokio w 1964 zajęła trzecie miejsce na dystansie 100 metrów.

Luis Suarez HISZPANIA (02.05.1935 – 09.07.2023)
Jeden z najlepszych hiszpańskich napastników w historii, tylko on i Alfredo Di Stefano otrzymali Złotą Piłkę spośród zawodników La Furia Roja. Zdobywca dwóch Mistrzostw Hiszpanii (1959, 1960) z FC Barceloną, a także trzech Mistrzostw Włoch (1963, 1965, 1966) i dwóch Pucharów Europy (1964, 1965) z Interem Mediolan. Jego transfer między tymi dwoma klubami opiewał na 142 tysiące funtów, co było wtedy rekordem transferowym. Poprowadził reprezentację Hiszpanii do Mistrzostwa Europy w 1964 jako zawodnik, a w 1990 jako selekcjoner do 1/8 finału Mistrzostw Świata.

Federico Bahamontes HISZPANIA (09.07.1928 – 08.08.2023)
Czołowy kolarz lat 50., jako pierwszy Hiszpan wygrał Tour de France, w 1959 roku. Specjalizował się w górskich odcinkach tras, aż 6 razy wygrywał klasyfikację górską Tour de France, do tego dwukrotnie zwyciężał w tej klasyfikacji na Vuelta a Espana, a także raz na Giro d’Italia. Jego nazwisko, Bahamontes, oznacza ponad góry i przyjął je w trakcie kariery od matki.

Gordon Kennett (02.09.1953 – 12.09.2023)
Żużlowiec, srebrny medalista indywidualnych oraz drużynowych Mistrzostw Świata w 1978 roku. Tytuł mistrzowski przegrał o zaledwie jeden punkt z legendarnym Ole Olsenem. W tym samym roku został również Mistrzem Świata Par na Stadionie Śląskim występując wraz z Malcolmem Simmonsem. Ostatni krążek zdobył w 1981 roku wraz z drużyną, stając na drugim stopniu podium.

Walewska Moreira de Oliveira BRAZYLIA (01.10.1979 – 21.09.2023)
Siatkarka grająca na pozycji środkowej. Mistrzyni Olimpijska z 2008 roku, wicemistrzyni świata z 2006 roku, a także brązowa medalistka Igrzysk Olimpijskich 2000. Ponadto trzykrotnie wygrywała z reprezentacją Grand Prix (dzisiaj Liga Narodów) oraz pięciokrotnie zdobywała złoty medal Mistrzostw Ameryki Południowej. Wbrew nazwisku nie pochodzi z Polski. Jej ojciec dał jej imię Walewska ze względu na nazwisko kochanki Napoleona Bonaparte, którym się fascynował. 

Francis Lee ANGLIA (29.04.1944 – 02.10.2023)
Napastnik Bolton Wanderers, Manchesteru City oraz Derby County. Z dwoma ostatnimi klubami zdobył Mistrzostwo Anglii. W sezonie 69/70 sięgnął także po Puchar Zdobywców Pucharów po pamiętnym dla polskich kibiców finale z Górnikiem Zabrze, w którym to strzelił gola z rzutu karnego. Ten stały fragment gry był jego specjalnością do tego stopnia, że w sezonie 71/72 zdobył aż 15 goli po rzutach karnych. Jest to do dziś rekord ligi angielskiej.

Anfisa Riezcowa ROSJA (16.12.1964 – 19.10.2023)
Wybitna biegaczka narciarska oraz biathlonistka przełomu lat 80. i 90.. Karierę rozpoczynała od biegów, w których zdobyła łącznie 3 złote i 2 srebrne medale Mistrzostw Świata oraz złoto i srebro olimpijskie z Calgary 1988. Złote krążki pochodzą z zawodów sztafet a srebrne z indywidualnych. W 1990 roku do biegania dorzuciła karabin i w biathlonie zdobyła dwie Kryształowe Kule za sezony 91/92 i 92/93. Została też mistrzynią olimpijską w sprincie w Albertville w 1992 roku.

Bobby Charlton ANGLIA (11.10.1937 – 21.10.2023)
Legenda Manchesteru United, między 1956 a 1973 zagrał dla Czerwonych Diabłów w 606 spotkaniach, zdobywając 199 bramek. Zdobył 4 Mistrzostwa Anglii oraz Puchar Europy w 1968 roku. Niewiele brakowało, a Charlton nie miałby okazji na zdobycie takich sukcesów, ponieważ brał udział w katastrofie lotniczej w Monachium w 1958. Zginęło wtedy ośmiu piłkarzy United, ale Charlton został odratowany. W piłce reprezentacyjnej Mistrz Świata 1966 na domowym turnieju, zdobywca dwóch goli w półfinale z Portugalią. Dzięki tej imprezie został nagrodzony Złotą Piłką 1966. Ma też brązowy medal z EURO 1968. Jest umieszczony na pomniku United Trinity przed Old Trafford, obok George’a Besta i Denisa Lawa.

Opublikuj komentarz


projekt i realizacja: GRAFFY.PL